Έκτο κεφάλαιο: Απρόβλεπτο

Νεμεσης

«Μπράβο Νέμεσης» είπε ο Φερδινάνδος βαρεμένα ως συνήθως. Απορώ γιατί τον κρατάνε ακόμα. Το μόνο που σκέφτεται είναι το πώς θα ήτανε η ζωή του αν δεν ήτανε βρικόλακας. Τι ποιο απαισιόδοξο μυαλό εδώ μέσα.
«Ευχαριστώ κύριε» είπα από ευγένεια και μόνο. Πόσο πάλευα με την ιδέα να του πω να κρύψει λίγο τις σκέψεις του αλλά μετά από πολύ σκέψη ήξερα ότι ήθελα το κεφάλι μου. Η Σελέστ καθότανε σιωπηλή πίσω. Ένοιωθα την αμηχανία της. Μακάρι να μπορούσα να την βοηθήσω να νοιώσει άνετα αλλά πρώτα έπρεπε να συστηνόταν.
«Μικρή έλα μπροστά δεν θα σου κάνουμε κακό.» Της είπε ο Ματ με συμπονετικό βλέμμα. Δεν φαίνεται να πείστηκε. Οπότε έπρεπε να κάνω κάτι. «Αλήθεια λένε δεν θα σου κάνουνε κακό. Απλά θέλουνε τα στοιχεία σου να δούνε σε τι θα φανείς χρήσιμη στην νέα σου ζωή.» Της το είπα κοιτάζοντας την στα μάτια. Ήταν που κόκκινα από το φυσιολογικό των νεογέννητων. Περίεργο.
Έδειχνε να με πιστεύει και έκανε ένα βήμα μπροστά διστακτικά.
«Με λένε Destiny Selest Stevens. Δεν ξέρω τι με έφερε και δεν ξέρω γιατί με έκανε αυτός έτσι.»είπε και κατάλαβα ότι πήγε η φωνή της να σπάσει.
«Αυτός που την δημιούργησε δεν θα της είχε εξηγήσει τίποτα.» Είπε ο Μάτ τώρα σοβαρά. Νομίζω ότι το είπε στο Βένιμο γιατί δεν νομίζω να έμπαινε στον κόπο κατά τη γνώμη μου να αναφέρει κάτι στο Φερδινάνδο.
«Θα μπορούσε να μου εξηγήσει κανείς τι γίνεται εδώ;» είπε η Σελέστ με έναν τόνο ανυπομονησίας. Ξαφνικά την βλέπω να σωριάζεται κάτω και να κραυγάζει από τον πόνο.
«Τζέιν σταμάτα σε παρακαλώ!!» είπα και προσπάθησα να συγκρατήσω την φωνή μου.
«Αν πρόκειται να ξαναμιλήσει έτσι στους Φόρεστερ θα κάνει το καλύτερό μου» είπε η Τζέιν με ένα βλοσυρό ύφος και μετά σταμάτησε. Άκουγα τις ανάσες της Σελέστ σιγά σιγά να μειώνονται μέχρι που φτάσανε στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Μετά από ένα παρατεταμένο λεπτό σηκώθηκε στα πόδια της.
«Συγνώμη» είπε και έσκυψε το κεφάλι της. Πάλι καλά αυτά που σκεφτόταν δεν τα έλεγε δυνατά γιατί δεν νομίζω να έδειχναν άλλη επιίκια οι μεγάλοι.
«Θα μας πεις τώρα ποιος σε μεταμόρφωσε;» είπε ο Ματ τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. Τι σκέφτονταν πάλι; Όλοι συνωμοτούν εναντίον του; Νομίζω ότι ο χρόνος διαστρεβλώνει τον τρόπο σκέψης.
Την κοίταξα στα μάτια να δω γιατί δε απάνταγε τόση ώρα. Το κόκκινο είχε γίνει ακόμα ποιο κόκκινο. Σαν φλόγα. Πέρα από την φωτιά στα μάτια της έβλεπα στρες. Ξαφνικά μια μυρωδιά μου ήρθε στην μύτη. Απαίσια. Το ξύλινο επιχρυσωμένο τραπεζάκι καίγονταν.
Την κοίταξα έντρομη και προσπάθησα να συγκεντρωθώ μόνο στις σκέψεις της. Εκείνη το έκανε. Πως?
«Πως το κάνεις αυτό;» ρώτησα έκπληκτη. Μπορούσε να βάλει φωτιά σε οτιδήποτε. Έτσι νομίζω δηλαδή.
«Δεν έκανα κάτι…-είπε με λυγμούς-απλά συγχήστικα γιατί θυμήθηκα εκείνον…» ήρθε και δάκρυσε στην αγκαλιά μου. Όσο προσπαθούσα να την καθησυχάσω έβλεπα τι μπορούσε να κάνει. Καθώς ηρεμούσε έσβηνε η φωτιά. Μπορούσε να κάνει τρελά πράγματα με αυτό το χάρισμα.
«Ματ πρέπει να μείνει με τους Φόρεστερ. Έχω να σου πω κάτι πολύ σημαντικά πράγματα. Δεν θες να χάσεις κάτι που μπορεί να μην σου δοθεί η ευκαιρία να το ξανασυναντήσεις πουθενά αλλού.» είπα και έτριψα συμπονετικά το μπράτσο μου στην Σελέστ.