Κεφάλαιο τρίτο:Συστάσεις

Κεφάλαιο τρίτο: Συστάσεις

« Καλώς ήρθατε στο δάσος των λύκων αγαπητές μου.» είπε ένας από τους 5 που βρισκότανε στον κεντρικό θρόνο. Φαίνονταν ποιο αρχαίος και σοφός από τους άλλους άρα πιθανότατα ο αρχηγός εδώ πέρα. Ήτανε ψηλός και λεπτός. Είχε μακριά μαύρα σαν κάρβουνο μαλλιά που έπεφταν στους όμως του. Είχε κόκκινα μεγάλα μάτια που μέσα τους μπορούσα να διακρίνω την επίδραση των τόσων χιλιάδων χρόνων στην συμπεριφορά του. Φορούσε κουστούμι σε χρώμα μαύρο που νόμιζα ότι μπλέδιζε. Στην τσέπη στο στήθος του είχε ένα κόκκινο μαντίλι. Και οι άλλοι τρεις που κάθονταν στους θρόνους τους, με φανερή περιέργεια για εμάς τις νεοφερμένες, είχαν ακριβός την ίδια ενδυμασία. Ο καθένας όμως είχε την προσωπική του μοναδική κόμμωση. Αυτός που κάθονταν στα δεξιά του είχε κοντά άσπρα μαλλιά που δεν είχαν κανένα ιδιέταιρο σχήμα. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα εκείνον είχανε την ίδια ακριβώς κόμμωση. Ο θυμός άρχιζε να βράζει μέσα μου. Ήταν λες και υπήρχε το ηφαίστειο της Αγίας Ελένης μέσα μου και ήταν έτοιμο να εκραγεί. Πάλι καλά που ήτανε η Νέμεσης δίπλα μου και μου κρατούσε το χέρι, έτσι το κτίσμα και οι παρεβρησκόμενοι θα παρέμεναν άθικτοι. Πρόσεξα και τον άλλον στα αριστερά του. Αυτός ήταν ο ποιο σκεπτικός. Είχε ζάρες στο πρόσωπο αλλά και πάλι δεν έπαυε να μοιάζει να τον ενδιαφέρει και πολύ η εμφάνισή του. Φαίνεται να την είχε παραμελήσει. Τα σπαστά καστανά μαλλιά του έφταναν μέχρι την μέση του. Τα μάτια του όμως ήταν στο χρώμα του ζαφειριού. Δεν το καταλάβαινα αυτό. Ήτανε βρικόλακας αλλά και πάλι αντί για κόκκινα μάτια είχε κάθε άλλο παρά κόκκινα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τι το προκαλούσε αυτό αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Μετά το βλέμμα μου μεταφέρθηκε σε 2 άλλους. Ήταν ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Στην ηλικία μου ή ίσως και ποιο μικροί δεν ξέρω. Η κοπέλα ήταν μικροκαμωμένη με καστανά μακριά μαλλιά. Τα μάτια της κοιτούσαν απειλητικά πάνω μας αλλά δεν της ανταπέδωσα την ματιά. Φορούσε ένα ροζ σατέν φορεματάκι που το μάκρος του έφτανε μέχρι τα γόνατά της. Την έκανε να φαίνεται πολύ γλυκιά. Μετά κοίταξα προς το αγόρι. Ήταν τόσο όμορφος. Αν η καρδιά μου χτυπούσε ακόμη νομίζω ότι θα υπερλειτουργούσε αυτήν την στιγμή και ξέρω ακριβός τον λόγω. Νομίζω πως βρήκα το έτερον μου ήμησι. Ήταν ποιο ψηλός από την κοπέλα ίσως και από μένα-καλό αυτό- τα μαλλιά του ήταν κοντά καστανά. Το πρόσωπό του τόσο όμορφο και παιδικό αλλά μέσα του έκρυβε το τέλειο αγόρι για εμένα. Φορούσε και αυτός παρόμοια φορεσιά με τους υπόλοιπους άντρες. Ήταν τόσο τέλειος. Μου χαμογέλασε και άφησε να φανεί η τέλεια οδοντοστοιχία του. Η Νέμεσης άφησε ένα μικρό γελάκι να φύγει. Αν μπορούσα να κοκκινίσω θα το είχα κάνει ήδη.

Ο χώρος γύρω μας είχε την αρχιτεκτονική που υπήρχε στην Ευρώπη κατά τα τέλη του 15 αιώνα. Μαρμάρινη αίθουσα αλλά δεν λίπανε και πλάκες που πάνω τους γραμμένα με λατινικά ήταν κάποιοι νόμοι. Το κατάλαβα από την επικεφαλίδα αλλά δεν ήξερα να μεταφράσω τα υπόλοιπα.

Γύρισα στην πραγματικότητα όταν αυτός στο κέντρο άρχισε να συστήνεις τον εαυτό του και τους γύρω του.

«Κυρίες μου εγώ είμαι ο Ματ. Στα δεξιά μου ο Φερδινάνδος και στα αριστερά μου ο Βένιμος.- έκανε μια μικρή παύση και στράφηκε προς την πλευρά των ‘’μικρών’’- Από εδώ η Τζέιν και ο Άλεκ. Θα ήταν αγένεια να μην ξέρατε να ονόματα αυτών που σας κυριαρχούν. Θα μπορούσαμε να μαθαίναμε και τα δικά σας;» είπε με υπομονετική φωνή.

Πήρα την πρωτοβουλία να απαντήσω εγώ.

« Εγώ είμαι η Μεριλή και από εδώ η αδελφική μου φίλη η Νέμεσης.» Είπα και έδειξα περήφανα την Νέμεσης. Μου χαμογέλασε. Τα δόντια της ήταν ποιο άσπρα από ποτέ. Μετά ξαναγύρισα το βλέμμα μου στον Ματ.

« Είστε ευπρόσδεκτες αρκεί να μάθετε τον βασικό κανόνα των βρικολάκων. Ποτέ μην δείξετε στους ανθρώπους – έκανε έναν μορφασμό αηδίας- τι είστε. Είδος πρέπει να μείνει μόνο στις φαντασίες των ανθρώπων.» είπε και προτού τελειώσει τον διέκοψε ο Φερδινάνδος.

«Οι Φόρεστερ δεν δίνουν δεύτερες ευκαιρίες. Συνέχισε Ματ.» είπε και έδειξε προς τον βρικόλακα που λέγεται Ματ.

« Θα μπορούσατε τώρα να μου συστηθείτε σαν βρικόλακες;» είπε και έβλεπα το ενδιαφέρον και την περιέργεια να έκαιγε μέσα στα κατακόκκινα μάτια του.

Ένευσα στην Νέμεσης να ξεκινήσει. Ούτως η αλλιώς εκείνη ήταν αυτή που ήξερε τα περισσότερα.

« Νομίζω ότι ανήκω στην κατηγορία unblooded γιατί όταν κυνήγαγε η Μεριλή δεν έδωσα καμία σημασία ούτε ένοιωσα ποτέ κάψιμο στον λαιμό μου.» είδα τον Ματ και τους υπόλοιπους να μένουν έκθαμβοι. Λες και η Νέμεσης ήτανε κάτι ξεχωριστό. Ναι είχε την τέλεια αυτοσυγκράτηση. Βασικά δεν είχε την ανάγκη καν για αίμα. Συνέχισε.

« Ακόμα μπορώ να διαβάζω τις σκέψεις όλων των πλασμάτων. Αυτό είναι το χάρισμα που μου δόθηκε.» Έκανε ένα βήμα πίσω.

«Εκπληκτικό, δεν έχω γνωρίσει πολλούς unblooded στην ζωή μου και μάλιστα με χάρισμα. Συναρπαστικό.» είπε. Εκείνη την στιγμή νευρίασα και έκανα κάτι που δεν έπρεπε. Χρησιμοποίησα το χάρισμά μου ξανά πάνω στην Νέμεσης. Έπεσε κάτω και σφάδαζε από τους πόνους. Χρειάστηκα όλη μου την αυτοσυγκέντρωση για να κατευνάσω τον θυμό μου έτσι ώστε να σταματήσω να την κάνω να υποφέρει. Πραγματικά δεν έπρεπε να είχα νευριάσει και να της το κάνω αυτό. Της το είχα υποσχεθεί.

Όταν ηρέμησα την βοήθησα να σηκωθεί και εκείνη λαχανιασμένη με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο απορία. Κοίταξα προς την μεριά των ‘μικρών’ φόρεστερ. Είδα τα μάτια της Τζέιν να λάμπουνε από χαρά. Χάρηκε με τον πόνο της Νέμεσης; Αναρωτήθηκα.

«Δεν χάρηκε ιδιαίτερα επειδή με έκανες να πονέσω αλλά επειδή αυτήν την στιγμή κατάλαβε εκείνη, όπως και όλοι μας ότι έχετε το ίδιο χάρισμα. Νομίζω ότι σε συμπάθησε πολύ. Ξανακοίταξα προς την μεριά των 2 τους και την είδα να κάνει μικρά άλματα και να έρχεται προς το μέρος μου.

« Είναι καταπληκτικό! Επιτέλους βρήκα έναν με το ίδιο χάρισμα με εμένα! Θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω καλύτερα!» είπε με τον ενθουσιασμό να ξεχειλίζει από μέσα της. Της χαμογέλασα και εγώ. Μάλλον βρήκα ένα άτομο στο ίδιο μήκος τρέλας με το δικό μου. Κοίταξα ξανά πίσω προς τον Αλεκούκο μου …ε λάθος Άλεκ. Προς μεγάλη μου έκπληξη μου έκλεισε το μάτι. Εκείνη την στιγμή δεν ήξερα τι συναισθήματα είχα. Ένοιωθα λες και ήμουνα έτοιμη να εκραγώ αλλά αυτήν την φορά όχι από θυμό αλλά θα γινότανε μια έκρηξη από τα καλύτερα συναισθήματα που δεν είχα νοιώσει ποτέ τόσο έντονα! Αχ Άλεκ.

Κοίταξα προς τα δεξιά και είδα τους Ματ, Φερδινάνδο, Βένιμο να με κοιτάνε σαν δεν ξέρω κι εγώ τι. Ένωσα τις μύτες των ποδιών μου και κοίταξα το πάτωμα από ντροπή. Η Τζέιν ήρθε δίπλα μου και μου σήκωσε το κεφάλι. Και πήγε κοντά στο αυτί μου και μου ψιθύρισε.» και εκείνου του αρέσεις πολύ» είπε και απομακρύνθηκε για να με κοιτάει στα μάτια. Αλήθεια του αρέσω το είδα στα μάτια του και στα δικά της!!! Μετά μου ξαναψυθίρισε. «Ξέχασες να συστηθείς» είπε και με γύρισε προς το μέρος των μεγάλων αρχηγών.

«Είμαι ένα κανονικό βαμπίρ από ότι φαίνεται και όπως είδατε μπορώ να κάνω τους άλλους να πονάνε…πολύ. Και με την σκέψη και με το βλέμμα.»

« Είστε και οι 2 ανεκτίμητες.» είπε ο Ματ με σοβαρό σκεπτικό ύφος. «Θα θέλατε να μπείτε στην βασιλική συνοδεία μας μαζί με τον Άλεκ- εκείνη την στιγμή κοίταξα προς την μεριά του Άλεκ και είδα ότι με είχε καρφώσει με το βλέμμα του. είχε ένα χαμόγελο που με έκανε να λιώνω - και την Τζέιν;»