Έκτο κεφάλαιο: Απρόβλεπτο

Νεμεσης

«Μπράβο Νέμεσης» είπε ο Φερδινάνδος βαρεμένα ως συνήθως. Απορώ γιατί τον κρατάνε ακόμα. Το μόνο που σκέφτεται είναι το πώς θα ήτανε η ζωή του αν δεν ήτανε βρικόλακας. Τι ποιο απαισιόδοξο μυαλό εδώ μέσα.
«Ευχαριστώ κύριε» είπα από ευγένεια και μόνο. Πόσο πάλευα με την ιδέα να του πω να κρύψει λίγο τις σκέψεις του αλλά μετά από πολύ σκέψη ήξερα ότι ήθελα το κεφάλι μου. Η Σελέστ καθότανε σιωπηλή πίσω. Ένοιωθα την αμηχανία της. Μακάρι να μπορούσα να την βοηθήσω να νοιώσει άνετα αλλά πρώτα έπρεπε να συστηνόταν.
«Μικρή έλα μπροστά δεν θα σου κάνουμε κακό.» Της είπε ο Ματ με συμπονετικό βλέμμα. Δεν φαίνεται να πείστηκε. Οπότε έπρεπε να κάνω κάτι. «Αλήθεια λένε δεν θα σου κάνουνε κακό. Απλά θέλουνε τα στοιχεία σου να δούνε σε τι θα φανείς χρήσιμη στην νέα σου ζωή.» Της το είπα κοιτάζοντας την στα μάτια. Ήταν που κόκκινα από το φυσιολογικό των νεογέννητων. Περίεργο.
Έδειχνε να με πιστεύει και έκανε ένα βήμα μπροστά διστακτικά.
«Με λένε Destiny Selest Stevens. Δεν ξέρω τι με έφερε και δεν ξέρω γιατί με έκανε αυτός έτσι.»είπε και κατάλαβα ότι πήγε η φωνή της να σπάσει.
«Αυτός που την δημιούργησε δεν θα της είχε εξηγήσει τίποτα.» Είπε ο Μάτ τώρα σοβαρά. Νομίζω ότι το είπε στο Βένιμο γιατί δεν νομίζω να έμπαινε στον κόπο κατά τη γνώμη μου να αναφέρει κάτι στο Φερδινάνδο.
«Θα μπορούσε να μου εξηγήσει κανείς τι γίνεται εδώ;» είπε η Σελέστ με έναν τόνο ανυπομονησίας. Ξαφνικά την βλέπω να σωριάζεται κάτω και να κραυγάζει από τον πόνο.
«Τζέιν σταμάτα σε παρακαλώ!!» είπα και προσπάθησα να συγκρατήσω την φωνή μου.
«Αν πρόκειται να ξαναμιλήσει έτσι στους Φόρεστερ θα κάνει το καλύτερό μου» είπε η Τζέιν με ένα βλοσυρό ύφος και μετά σταμάτησε. Άκουγα τις ανάσες της Σελέστ σιγά σιγά να μειώνονται μέχρι που φτάσανε στους φυσιολογικούς της ρυθμούς. Μετά από ένα παρατεταμένο λεπτό σηκώθηκε στα πόδια της.
«Συγνώμη» είπε και έσκυψε το κεφάλι της. Πάλι καλά αυτά που σκεφτόταν δεν τα έλεγε δυνατά γιατί δεν νομίζω να έδειχναν άλλη επιίκια οι μεγάλοι.
«Θα μας πεις τώρα ποιος σε μεταμόρφωσε;» είπε ο Ματ τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου. Τι σκέφτονταν πάλι; Όλοι συνωμοτούν εναντίον του; Νομίζω ότι ο χρόνος διαστρεβλώνει τον τρόπο σκέψης.
Την κοίταξα στα μάτια να δω γιατί δε απάνταγε τόση ώρα. Το κόκκινο είχε γίνει ακόμα ποιο κόκκινο. Σαν φλόγα. Πέρα από την φωτιά στα μάτια της έβλεπα στρες. Ξαφνικά μια μυρωδιά μου ήρθε στην μύτη. Απαίσια. Το ξύλινο επιχρυσωμένο τραπεζάκι καίγονταν.
Την κοίταξα έντρομη και προσπάθησα να συγκεντρωθώ μόνο στις σκέψεις της. Εκείνη το έκανε. Πως?
«Πως το κάνεις αυτό;» ρώτησα έκπληκτη. Μπορούσε να βάλει φωτιά σε οτιδήποτε. Έτσι νομίζω δηλαδή.
«Δεν έκανα κάτι…-είπε με λυγμούς-απλά συγχήστικα γιατί θυμήθηκα εκείνον…» ήρθε και δάκρυσε στην αγκαλιά μου. Όσο προσπαθούσα να την καθησυχάσω έβλεπα τι μπορούσε να κάνει. Καθώς ηρεμούσε έσβηνε η φωτιά. Μπορούσε να κάνει τρελά πράγματα με αυτό το χάρισμα.
«Ματ πρέπει να μείνει με τους Φόρεστερ. Έχω να σου πω κάτι πολύ σημαντικά πράγματα. Δεν θες να χάσεις κάτι που μπορεί να μην σου δοθεί η ευκαιρία να το ξανασυναντήσεις πουθενά αλλού.» είπα και έτριψα συμπονετικά το μπράτσο μου στην Σελέστ.

Πέμπτο κεφάλαιο: Φιλία

Νέμεσης

«Τζέιν δεν νομίζω ότι σου πηγαίνει το πράσινο» της είπα καθώς είχε βάλει το τέταρτο φόρεμα που είχε βρει στην τεράστια ντουλάπα μου.
Πραγματικά αυτή η κοπέλα με εξέπληττε ώρα με την ώρα με την ώρα. Ήξερε ότι δεν μπορούσε να μου κρύψει κάτι. Η σκέψη της ήτανε σε κοινή θέα. Πραγματικά αυτό το χάρισμα ήτανε πολύ χρήσιμο σε μερικές περιπτώσεις και σε άλλες όχι.
«Μα γιατί δεν μου πηγαίνει καλέ;» είπε και έκανε μια σβούρα για να ξαναεκτιμήσω το φόρεμα.
«Δεν σε τονίζει. Σε κάνει ακόμα ποιο μινιόν. Πόσο ποιο μικροσκοπική γλυκιά μου;» είπα και ένα γελάκι της ξέφυγε.
«Κάτι ξέρεις παραπάνω από μένα. Φτάνει για σήμερα υποθέτω. Έχουμε ολόκληρη αιωνιότητα για δοκιμές» είπε και κάθισε στον καναπέ απέναντί μου.
«Γιατί έβαλε τον Άλεκ να πάει την Μεριλή στο δωμάτιό της;» είπα αδιάφορα. Ήξερα για ποιο σκοπό το έκανε. Το διάβαζα μέσα της.
«Αφού ήδη ξέρεις γιατί ρωτάς;» είπε και με κοίταξε με ύπουλο βλέμμα.
«Είσαι η κυρία ξερόλα τώρα. Τίποτα δεν σου ξεφεύγει. Και είναι σπαστικό.» είπε και έκανε έναν μορφασμό. Μετά μου έβγαλε παιδιάστικα την γλώσσα της.
«Απλά κουβέντα να γίνεται.» είπα και κάθισα τεμπέλικα στο κρεβάτι.
«Πως είναι να μην διψάς;» είπε και ένοιωσα την περιέργεια να καίει τα μάτια της.
«Εμένα μου φαίνεται πολύ φυσιολογικό. Δεν νοιώθω αποστροφή προς όλους τους τρόπους σίτισης αλλά δεν με ελκύουν να τους δοκιμάσω. Να κάνω και εγώ τώρα μια ερώτηση;»είπα και έδωσα λίγη ένταση στην φωνή μου.
«Ότι θες και ξέρω θα το μάθεις.» είπε και ανασήκωσε τους ώμους της.
«Τι ξέρεις για τους unblooded;» είπα και μετακινήθηκα ασυναίσθητα προς τα μπρος με τα δυο μου χέρια κάτω από το σαγόνι μου.
«Να… όπως λέει και το όνομά τους και όπως ήδη γνωρίζεις δεν τρέφονται με αίμα. Με τίποτα. Είναι λιγότερο δυνατοί από τους ‘φυσιολογικούς’ βρικόλακες. Δεν είναι τόσο παγωμένοι ούτε το δέρμα τους λαμπιρίζει. Απλά έχει μια γυαλάδα. Τα μάτια τους στην αρχή-μέχρι να καταναλώσει ο οργανισμός τους το περιττό ανθρώπινο αίμα γι’ αυτούς-είναι κόκκινα. Μετά από λίγο καιρό, δυο με τρεις μήνες, παίρνουνε το χρώμα που είχες όταν ήσουνα άνθρωπος. Η διαφορά με τους ανθρώπους είναι κύριος ότι είναι ποιο δυνατοί ,ποιο γρήγοροι, ποιο έξυπνοι, ποιο όμορφοι και ποιο σκληροί από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να τους καταλάβουνε εύκολα εκτός αν κάνουνε κάτι μη ανθρώπινος δυνατόν.» είπε ξερά λες και τα είχε επαναλάβει στην μητέρα του για πολλοστή φορά.
«Τα μάτια μου σε τρεις μήνες δεν θα έχουνε αυτό το φτικιαστηκό κόκκινο; Θα είναι ξανά πράσινα;» είπα με φανερό ενθουσιασμό. Θα είχα πράσινα ζεστά μάτια ξανά σε λίγους μόνο μήνες!
Ακολούθησε μια παύση ενός λεπτού. Ήμουνα τόσο χαρούμενη! Μόνο οι ανάσες μας ακούγονταν. Η δική της ρυθμική και αργή ενώ η δική μου πολύ γρήγορη και ακανόνιστη. Τι διαφορά!
«Ναι πήγαινε και μάζεψε την. Και πες στον αδελφό σου να κόψει τις βρόμικες σκέψεις γιατί θα τον κανονίσω.» είπα και γέλασε. Μια σοπράνο μινιατούρα.


~~~~~~~~~~~

«Πες μου τι έγινε με κάθε λεπτομέρεια μικρή. Ακόμα και αν ξέρω ήδη η φίλη σου από δω δοκίμασε κάθε ρούχο που υπήρχε στην ντουλάπα επειδή δεν είχε τι να κάνει. Οπότε πες της τα όλα.» είπα με αυστηρό τόνο.
Η Μεριλή περιεργάστηκε την έκφρασή μας για λίγο. Μετά χαμήλωσε το βλέμμα κάτω και άρχισε να παίζει με τα δάχτυλα της. Έψαχνε να βρει τις λέξεις. Οι σκέψεις της ήτανε ένα κουβάρι που προσπαθούσε να ξεμπλέξει. Είπα να βοηθήσω λίγο.
«Αφού σε πήγε στο δωμάτιό μετά τι έγινε;» ρώτησα εγώ προσποιούμενη ότι ανυπομονούσα να μάθω την συνέχεια που ήξερα ήδη. Δεν θα έλεγα κουβέντα αν δεν μας έλεγε πρώτη εκείνη τι έγινε. Σήκωσε λίγο το κεφάλι της και ξεκίνησε την αφήγησή της.
« Μου διάλεξε το ποιο τέλειο δωμάτιο που θα μπορούσα να είχα ονειρευτεί ποτέ. Με ξενάγησε λίγο μέσα στον χώρο…» κόμπλαρε λίγο.
«Όταν μίλησε ένοιωσα σαν να είχε το στομάχι μου πεταλουδίτσες.» είπε και την είδα να αναρριγεί.
«Έχει τόσο τέλεια φωνή…» είπε και κοίταζε τώρα στο κενό. Έβλεπα τις αναμνήσεις να περνάνε στιγμιαία από το μυαλό της και μετά αποφάσισε να συνεχίσει.
«Μετά είχαμε έναν μικρό διάλογο και…»σταμάτησε.
Γύρισα προς την μεριά της Τζέιν. Σάστισα. Ήταν έτοιμη να σπάσει το πάτωμα. Το πόδι της δεν χτυπούσε απαλά αλλά πάρα πολύ δυνατά και γρήγορα. Δεν έπρεπε να χαλάσει το τόσο ωραίο ξύλο. Στη σκέψη μόνο να κατακρεουργεί όλο το δωμάτιο φρίκη βγήκε στο πρόσωπό μου. Η Μεριλή έσκυψε το κεφάλι σαν να ντρεπότανε.
«Όχι Μεριλή δεν φρίκαρα για αυτό που έγινε αλλά φοβάμαι πως αν δεν πεις γρήγορα η Τζέιν δεν πρόκειται να αφήσει τον πύργο ολόκληρο.» είπα και γέλασα. Η Τζέιν δεν έδωσε σημασία και παροτρύνε με το χέρι της την Μεριλή να συνεχίσει.
«Και;» είπε η Τζέιν με μια φωνή που ήταν τόσο σιγανή και γρήγορη όσο μια ανάσα.
«…Με φίλησε….η καλύτερα φιληθήκαμε…» είπε και νόμιζα πραγματικά ότι θα είχε κοκκινίσει με την ένταση που μας το παρουσίασε.
Δεν πρόλαβα την Τζέιν όταν έτρεξε και την αγκάλιασε. Η Μεριλή ένοιωθε προφανώς άβολα για αυτά που είχε αποκαλύψει αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι.
«Αχ το ήξερα…το ήξερα!»είπε η Τζέιν και ένα δηλητηριώδες δάκρυ κύλησε στο μάγουλό της.
«Τζέιν κόψε το μελό.»είπα. Απλά χαιρότανε που ο αδερφός της δεν θα την πίεζε για να μάθει αν η Μεριλή τον ήθελε. Είδα το πρόσωπό της να ανακουφίζεται και να ηρεμεί.
«Ήταν τόσο τέλεια τόσο ονειρικά. Φιλάει υπέροχα το ήξερες» είπε στην Τζέιν με ενθουσιασμό.
«Δεν είχα πειραματιστεί στο παρελθόν…» την πείραξε.
Εγώ λέω να ετοιμαστείτε για το κυνήγι. Ο Ματ είναι πολύ διψασμένος και δεν θα περιμένει.» Είπα.
«Ω Μεριλή…δεν έχω λόγια… Λοιπόν κοίταξε να δεις. Δεν θέλουμε να το μάθει το ‘αρχηγείο’ ακόμα. Αλλά θα παρακινήσω τους άλλους να κυνηγήσουνε αρκετά μακριά από εσένα με την δικαιολογία ότι είσαι νεογέννητη και θες τον χώρο σου τώρα στην αρχή. Και θα πω στον Ματ να αφήσει και τον Άλεκ μαζί σου γιατί αν συμβεί οτιδήποτε θα μπορεί να σε κουμαντάρει εύκολα! Τι τέλειο άλλοθι!»χειροκρότησε τον εαυτό της.
«θέλετε τα κεφάλια σας έτσι;» είπα με φωνή βαρετή και απειλητική ταυτόχρονα. Εκείνες γύρισαν τα μάτια ταυτόχρονα και είπε η Τζέιν.
«Στριμένη δεν μας αφήνεις να χαρούμε. Τι φίλη είσαι εσύ μου λες;» είπε και έφυγε καμαρωτά από το δωμάτιο.
«Μεριλή περίμενε μια στιγμή.» είπα με χαλαρό ύφος.
«τι θέλεις;» είπε.
«Να να περνάς καλά με τον Άλεκ και σε παρακαλώ πολύ βάλε την στην απομόνωση είναι εκνευριστικά χαρούμενη. Και να την ακούω διπλά δεν αντέχεται.» έστριψα το χέρι μου όπως κάνουνε οι άνθρωποι όταν θέλουνε να δείξουνε ότι κάποιος είναι τρελός. Με κοίταξε με ένα βλέμμα συμπόνιας και μετά με αγκάλιασε.
«Θα κάνω ότι μπορώ. Αν με δαγκώσει βάλτης φόλα.» είπε και με θεατρικό τρόπο έτριψε τα χέρια της σαν κακός. Γελάσαμε και της έγνεψα να φύγει.

~’~

«Νέμεσης έρχεσαι μια στιγμούλα σε παρακαλώ;»είπε ο Βένιμος με βλέμμα σκεπτικό.
«Τι με θέλετε;» ρώτησα ευγενικά.
«Να…-δείλιασε-σήμερα ήρθε μια καινούρια νεογέννητη» σταμάτησε να δει την έκφρασή μου. Φαίνεται να τον ικανοποίησε αυτό που είπε και συνέχισε «Το όνομά της είναι Destiny Selest Stevens.» είπε. Γιατί μου είχε τονίσει το όνομα;
«Σε τι μπορώ να βοηθήσω;» είπα πρόθυμα.
«Να αν μπορούσες να μας πεις τον λόγω για τον οποίο ήρθε θα σε ευγνωμονούσα.» είπε τελικά.
«δεν μπορεί να τον πει σε εσάς;» είπα φανερά μπερδεμένη.
«Δεν μας έχει εμπιστοσύνη και δεν θέλουμε να της κάνουμε κακό. Μπορεί να μας φανεί πολύ χρήσιμη.» είπε.
«Όπως επιθυμείτε» .
Κατέβικα σαν σίφουνας κάτω εκεί όπου την είχανε.
Ήταν Ποιο ψηλή από εμένα. Μακριά καστανά μαλλιά και κόκκινα μάτια. Χαρακτηριστικά πολύ όμορφα ακόμα και για μένα. Το σώμα της γαλλικού μοντέλου. Είχε πολύ νεανικό ντύσιμο. Πρέπει να ήτανε γύρω στα 13-14. Πολύ μικρή. Φορούσε έναν ξεφτισμένο τζιν σωλήνα και μια κολιτή αμάνικη μπλούζα. Δύο κρίκοι ήτανε περασμένη στα αφτιά της.
«Μικρή γιατί δεν μιλάς; Φοβάσαι μήπως σου κάνουνε κακό;» είπα όσο ποιο ήρεμα μπορούσα.
Δεν φάνηκε να την πείθω.
«Ξέρεις εγώ μπορώ να διαβάζω το μυαλό οποιουδήποτε και δεν νομίζω να θες να μπω μέσα του.» είπα. Αυτό φαίνεται να είχε κάποια ανταπόκριση.
«Τι θέλεις;»είπε μέσα από τα δόντια της.
«Θέλω απλά να σε λογικέψω. Δεν υπάρχει κίνδυνος εδώ. Ο μόνος κίνδυνος εδώ είσαι εσύ.» είπα ψύχραιμα αλλά δεν άφησα κανένα συναίσθημα να φανεί στο πρόσωπό μου και να με προδώσει.
Ξαφνικά άρχισε να κλαίει και να βάζει τα χέρια της να διώξει τα δάκρυα.
«είπε ότι δεν θα μου έκανε κακό αλλά τελικά δεν κρατήθηκε.» είπε κλαίγοντας με αναφιλητά. Πήγα και την αγκάλιασα συμπονετικά. Ήξερα τον πόνο της. Από τότε που ξεκίνησα να διαβάζω το μυαλό της Μεριλή ήξερα πως ένοιωθε.
«Έχει τύχει πολλές φορές αυτό δεν πειράζει. Τώρα σε άφησε ήσυχη.» είπα και προσπάθησα να κρατήσω την φωνή μου σταθερή.
«Εγώ ήμουνα μαζί του 2 χρόνια. Ένα χρόνο μεγαλύτερος μου. Απλά ήταν αγνή αγάπη από το μέρος μου….εκείνος όμως αθέτησε την υπόσχεσή του….» είπε και έχω σε το κεφάλι της στον ώμο μου κλαίγοντας.
«Λοιπόν τώρα έχεις μια καινούρια ζωή. Και μια καινούρια φίλη Σελέστ. Εμένα μην φοβάσαι τίποτα!» της είπα και ξεκινήσαμε να ανέβουμε τα σκαλιά.

how i start it

Λοιπόν μια μέρα καθόμουνα στον υπολογισ΄τη και διάβαζα διάφορα fanfic...Είχα ήδη φτιάξει μια ιστορία με τους χαρακτήρες του twilight saga αλλά δεν μου ΄λαρεσε που αντέγραφα τους χαρακτήρες της stephenie. Έτσι αν και ακόμα ήθελα να φτιάξω μια ιστορία αποφάσησα να φτιάξω δικούς μου χαρακτήρες και το μόνο που κρλατησα ήταν η jane & ο Alec! Πραγματικά από τους αγαπημένους μου χαρακτήρες! Οπότε άρχισα να σκέφτομαι ονόματα.....το πρώτο που μου ήρθε στο μυαλό ήταν η Νέμεσης αλλά δεν την ήθελα ως τον κεντρικό ρόλο. Μετά έσπαγα το κεφάλι μου να βρω ένα όνομα της προκοπής και βρήκα την Μεριλή. Άρχισα να σκέφτομαι πως να διαμορφώσω τους χαρακτήρες ώστε να εκφράζουν προς τα έξω τι πραγματικά σκεφτόμουνα για αυτούς.Πιστεύω ότι αν και δεν γράφω τόσο καλά μπορώ να γράφω κάτι που έυκολα κάποιος μπορεί να διαβάσει. Και έτσι άρχισα την ιστορία μου.

Τώρα για το blog μου. Απλά ειχα δει την ιδέα που είχανε πάρει όλοι για να έχουνε έναν δικό τους ιστιότοπο μόνο για τις ιστορίες τους και αακολούθησα και εγώ!

Αυτά λοιπόν με λίγα λόγια για το πως ξεκίνησα αυτό εδώ!

Τέταρτο κεφάλαιο: Αποκαλύψεις.

Alec

Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συμβαίνει όταν την βλέπω. Μου είναι αδύνατον να μην την προσέξω. Όταν με κοίταξε με τα τόσο μεγάλα κόκκινα μάτια της ήθελα να τρέξω να την αγκαλιάσω! Να την φιλήσω. Αλλά ντράπηκα. Το τόσο αδέξιο φλερτ της με κολάκευε. Ήθελα πολύ να την φλερτάρω κάπως καλύτερα αλλά το κλείσιμο του ματιού ήταν απλά για να της δείξω το ενδιαφέρον μου. Όταν εκείνη την στιγμή έσκυψε το τόσο λεπτεπίλεπτο κεφαλάκι της προς τα κάτω και ένωσε τις μύτες των ποδιών της τότε ήμουνα σίγουρος.

Σήκωσε αργά το κεφάλι της να με κοιτάξει. Εκείνη την στιγμή ένοιωθα το δηλητήριο να πάλετε μέσα στις φλέβες μου. Να με καίει από μέσα προς τα έξω. Ένοιωθα την κρύα παγωμένη καρδιά μου να ζωντανεύει αλλά αυτό ήταν μια παραίσθηση του δηλητηρίου. Έκανα μάταιες προσπάθειες να σταματήσω να έχω καρφωμένα τα μάτια μου πάνω της. Πάνω στα τόσο αδιάκριτα κοντά μαλλάκια της, στην τόσο μινιόν σιλουέτα της στα χείλη που ήθελα τόσο να γευτώ. Ήθελα να την νοιώσω με έναν τρόπο που δεν είχα με άλλη κοπέλα. Την ήθελα μόνο δική μου. Κανένας δεν ήθελα να την είχε στο μυαλό του με τον τρόπο που την είχα εγώ. Να κάναμε μαζί πράγματα που θα μας άρεσαν. Θα ήθελα πολύ να ήμασταν μαζί στο μπάνιο και…

Εκείνη την στιγμή συνειδητοποίησα την τροπή της σκέψης μου και το δηλητήριο με έκαιγε πραγματικά εκείνη την στιγμή. Έτσι προσπάθησα να συγκεντρωθώ σε ένα άσπρο περιστέρι που καθότανε στο ποιο ψηλό παράθυρο. Χρειάστηκα όλη την αυτοσυγκέντρωση μου για να αδειάσει το μυαλό μου τουλάχιστον από τις προχωρημένες σκέψεις. Τα κατάφερα.

«Με χαρά θα θέλαμε να μείνουμε μαζί σας» είπε η φίλη της, η Νέμεσης αν δεν κάνω λάθος. Είδα την Τζέιν να χοροπηδάει από την χαρά της και να αγκαλιάζει την Μεριλή. Με κοίταζε και ένοιωθα ότι και εκείνη είχε την ίδια ένταση με εμένα. Πραγματικά νόμιζα ότι δεν μπορούσα να κρατηθώ άλλο. Ανέβασα το βλέμμα μου ψηλά για να βρω το άσπρο περιστέρι αλλά το μόνο που είδα προς έκπληξή μου ήταν ένα γεράκι στην θέση του.

«Ο Alec και η Jane θα σας δείξουνε τα δωμάτιά σας. Χαιρόμαστε που επιλέξατε να μείνετε μαζί μας.» είπε ο Ματ και χαμογέλασε.

~~~

Η Jane επίτηδες έβαλε εμένα να συνοδέψω την Μεριλή στο δικό της δωμάτιο. Δεν την αντέχω αυτήν την κοπέλα. Αλλά δεν μπορώ να της πάω κόντρα κι όλας… με έχει κάνει κομμάτια άμα της φέρω αντίδραση .

Η Μεριλή ήτανε πάντα πίσω μου. Ένοιωθα τον εκνευρισμό και το άγχος που ένοιωθε ένας ατάλαντος ηθοποιός που δεν είχε διαβάσει τα λόγια του και ήτανε έτοιμος να βγει έξω στην πρεμιέρα. Καθόλου καλό σημάδι. Προσπάθησα να βγάλω αυτό το άγχος- καθώς προχώραγα προς το πάνω όροφο που ήτανε η βιβλιοθήκη, πάντα κατευθυνόμενος προς τον τρίτο όροφο- σκεπτόμενος το σημερινό κυνήγι. Σκέφτηκα για μια στιγμή να χρησιμοποιήσω το χάρισμά μου πάνω μου για να ηρεμήσω αλλά ήξερα ότι δεν πρόκειται να γινότανε αυτό ποτέ οπότε άφησα την σκέψη να περιπλανηθεί στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Προσπάθησα να δείχνω άνετος. Όχι σαν να είμαι ο κυρίαρχος του κτιρίου ή κάτι τέτοιο αλλά να έδειχνα ότι δεν με είχε επηρεάσει. Αν δεν το κατάφερνα στην κατάσταση πλήρης αδιαφορίας-πραγματάκι αδύνατον γιατί η υπερβολικά μεγάλη πίεση του δηλητηρίου μέσα στο κεφάλι μου, μου δημιουργούσε ζαλάδα(τώρα είμαι και η ντροπή των βρικολάκων….βρικόλακας με ημικρανίες που στο δ@@@@ ακούστηκε αυτό)- να πετύχαινα έστω κάτι λιγότερο αλλά να μην έβλεπε ότι καιγόμουνα για εκείνη. Όχι τόσο.

Έτσι λοιπόν συνέχισα να προχωράω ακάθεκτος κοιτώντας τα ‘νερά’ του μαρμάρου στο μάτωμα. Ήθελα να γυρίσω να την αντικρίσω αλλά δεν μπορούσα. Φοβόμουν ότι θα έχανα τον έλεγχο.

Φτάσαμε στον τρίτο όροφο. Τον όροφο με τα ποιο πολυτελή δωμάτια στην γη. Δεν θα το παινευτώ αλλά οι Φόρεστερ θέλουμε ότι καλύτερο σε ότι αφορά τον τομέα αναψυχής. Ο Ματ πάντα είχε ένα ξεχωριστό πολύτιμο πέρα από κάθε ανθρώπινη φαντασία θησαυρό σε κάθε δωμάτιο. Αυτός που συνόδευε το άτομο προς το δωμάτιό του αυτός ήταν που επέλεγε ποιο ήταν το κατάλληλο για τον φιλοξενούμενο. Εγώ για την Μεριλή είχα διαλέξει το δωμάτιο της ρουμπινένιας καρδιάς. Αυτό το κόσμημα κάποτε ανίκε στην βασίλισσα Φρειδερίκη.

Όταν φτάσαμε έξω από την βαριά ξύλινη επιχρυσωμένη πόρτα γύρισα και την κοίταξα. Δεν συνάντησα το βλέμμα της. Καθόταν απλά και κοίταζε με φανερό θαυμασμό τα σχέδια της πόρτας. Καθάρισα τον λαιμό μου για την κάνω να στέψει την προσοχή της πάνω μου. Με το που πρόσεξα ότι με κοίταγε άνοιξα την πόρτα σαν σωστός κύριος και της είπα να περάσει. Την συνόδεψα μέχρι μέσα.

Μεριλή

Η πόρτα έξω που είχε τραβήξει το βλέμμα μου δεν συγκρίνονταν με τίποτα με αυτό που έβλεπαν τα μάτια μου αυτήν την στιγμή.

Ένα τεράστιο κρεβάτι με ουρανό στο κέντρο του δωματίου. Λες και το χρειαζόμουνα, σκέφτηκα και ένα γελάκι έφυγε από τα χείλη μου. Τα σεντόνια άσπρα στο χρώμα του πάγου. Πάνω τους κεντημένο πολύ προσεκτικά ήταν το γράμμα F. Από το φόρεστερ πιθανότατα. Απέναντι από το κρεβάτι δέσποζε μία τεράστια τουαλέτα με ότι μπορεί να θέλει κανείς εκεί πάνω. Προχώρησα λίγο ποιο μέσα και το μάτι μου έπιασε άλλη μία πόρτα. Προχωράω και βάζω το χέρι μου στο πόμολο προσεκτικά. Παίρνω μια περιττή ανάσα και την ανοίγω.

Ο χώρος που θα ήθελε κάθε γυναίκα σαν την Νέμεσης. Μία τεράστια ντουλάπα με ρούχα στοιβαγμένα προσεκτικά το ένα δίπλα στο άλλο. Στο κέντρο υπήρχε κάτι σαν τραπέζι που είχε πάνω τον μανδύα που θα φόραγα από ότι φαίνεται εδώ μέσα στο κάστρο, έναν φάκελο και ένα περιδέραιο που πάνω είχε μια ρουμπινένια καρδιά.

Πήγα την πήρα στα χέρια μου με θαυμασμό και πρόσεξα ότι και εκείνη μέσα της είχε χαραγμένο το γράμμα F . Αυτό θα ήτανε το οικόσημό μου.

Γυρνάω πίσω για να ξαναμπώ στην κρεβατοκάμαρα και o Άλεκ ήταν ακόμα εκεί και με παρατηρούσε. Αυτόματα έριξα το κεφάλι μου κάτω ντροπαλά.

«Ελάτε να σας δείξω και το μπάνιο σας»είπε και έδειξε με το χέρι του προς τα αριστερά.

«Θα σε πείραζε να μιλάγαμε στον ενικό; Άλεκ, Μεριλή χωρίς τους τύπους.» είπα και αμέσως είδα τα μάτια του να λάμπουνε. Ένοιωθα μία με το πάτωμα.

«Αφού το επιθυμείς.» είπε και μου χαμογέλασε. Προχώρησε μέσα από έναν μικρό διάδρομο και τον ακολούθησα. Σταματήσαμε και οι 2 την ίδια στιγμή. Μια άλλη γιγαντιαία πόρτα υπήρχε μπροστά μας. Την άνοιξε και μου έκανε να περάσω.

Το μπάνιο ήταν εξίσου μεγάλο με την κρεβατοκάμαρα.

«Ω!» ήταν το μόνο που μπορούσε να βγει από το στόμα μου.

Μία μπανιέρα σε διαστάσεις υπέρδιπλου κρεβατιού γεμάτη με νερό καλυμμένη με σαπουνάδες βρίσκονταν στα δεξιά μου. Από δίπλα από τους βελουτέ τοίχους Υπήρχε ένα μικρός καταρράχτης που κατέληγε σε μια μικρή λιμνούλα που πάνω της υπήρχανε νούφαρα με κόκκινα κεράκια. Πήρα μια ανάσα και τα αρώματα με κατέκλισαν. Ο συνδυασμός τριαντάφυλλου και φρέζας ήταν τόσο τέλεια ισσοροπημένος. Γύρισα το κεφάλι μου και διέκρινα έναν καθρέφτη να πιάνει όλο τον τοίχο. Γύρω του υπήρχαν μικρά ράφια με βάζα γεμάτα με φρέζες και τριαντάφυλλα. Και κάτω στην μέση στο μήκος του εκτίνονταν ένας νιπτήρας κόκκινος στο σχήμα μεγάλου ανοιγμένου τριαντάφυλλου. Δίπλα όλα τα σύνεργα για περιποίηση μαλλιών προσώπου και σώματος. Θα έμπαινα ποτέ στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσω και μια σκέψη πέρασε από το μυαλό. Αυτόματα έσκυψα το βλέμμα μου κάτω. Πιθανότατα αν ήμουνα άνθρωπος θα είχα κοκκινίσει. Δίπλα από τον καθρέπτη υπήρχανε λευκές πετσέτες πάλι με το χαρακτηριστικό F.

«Λοιπόν πως σου φαίνεται Μεριλή;» είπε. Πριν δεν είχα προσέξει την τελειότητα της φωνής του. Βελούδο και μετάξι. Με έκανε να ανατριχιάσω.

«Πολύ τέλειο. Σίγουρα αυτό σου είπανε να μου δώσεις για να ξέρω άμα είναι να προσγειωθώ.» είπα χωρίς να τον κοιτάζω.

«Εμ αυτός που μεταφέρει το άτομο στο δωμάτιό του αυτός το διαλέγει.» είπε και συμπλήρωσε αμήχανα «πρέπει να πάω να κανονίσω για το κυνήγι με συγχωρείς.» πήγε να φύγει αλλά του έπιασα το χέρι άθελά μου. Δεν χαμήλωσα το βλέμμα μου.

«Εσύ επέλεξες αυτό το δωμάτιο για εμένα;» είπα με φωνή σταθερή και μάτια γεμάτα απορία έκπληξη και μια δόση από κάτι που δεν είχα ξανανιώσει. Ένοιωσα μια σταγόνα από δηλητήριο να κυλάει από τα μάτια μου. Το είχε επιλέξει αυτό για μένα? Τότε ξέσπασα σε λυγμούς και έκανα κάτι που δεν το περίμενα. Είχα δέσει τα χέρια μου γύρω από την μέση του και είχα ακουμπήσει το κεφάλι μου στο στέρνο του.

«Ευχαριστώ πολύ» είπα ακόμα με λυγμούς. Το δηλητήριο που είχα χύσει σήμερα θα αρκούσε για να μεταμορφώσει ολόκληρο στρατό. Εκείνη την στιγμή προσπάθησε να με απελευθερώσει από πάνω του αλλά δεν τα κατάφερε. Ένοιωσα το στόμα του πάνω στα μαλλιά μου.

«Δεν ξέρεις πόσο σημαντική είναι για μένα η ευτυχία σου.» κατάφερε και είπε. Τώρα όλα τα κομμάτια είχανε συμπληρωθεί. Καμία απορία για τους δυο μας καμία αμφιβολία. Όλα πλέον ήταν ξεκάθαρα. Με αγαπούσε τον αγαπούσα… μετακίνησα έτσι το κεφάλι μου ώστε να μπορώ να βλέπω τα μάτια του.

Έσκυψε και με φίλησε απαλά. Η καρδιά μου είχε φύγει από την θέση της. Έψαχνε να συναντήσει την δική του.

Κεφάλαιο τρίτο:Συστάσεις

Κεφάλαιο τρίτο: Συστάσεις

« Καλώς ήρθατε στο δάσος των λύκων αγαπητές μου.» είπε ένας από τους 5 που βρισκότανε στον κεντρικό θρόνο. Φαίνονταν ποιο αρχαίος και σοφός από τους άλλους άρα πιθανότατα ο αρχηγός εδώ πέρα. Ήτανε ψηλός και λεπτός. Είχε μακριά μαύρα σαν κάρβουνο μαλλιά που έπεφταν στους όμως του. Είχε κόκκινα μεγάλα μάτια που μέσα τους μπορούσα να διακρίνω την επίδραση των τόσων χιλιάδων χρόνων στην συμπεριφορά του. Φορούσε κουστούμι σε χρώμα μαύρο που νόμιζα ότι μπλέδιζε. Στην τσέπη στο στήθος του είχε ένα κόκκινο μαντίλι. Και οι άλλοι τρεις που κάθονταν στους θρόνους τους, με φανερή περιέργεια για εμάς τις νεοφερμένες, είχαν ακριβός την ίδια ενδυμασία. Ο καθένας όμως είχε την προσωπική του μοναδική κόμμωση. Αυτός που κάθονταν στα δεξιά του είχε κοντά άσπρα μαλλιά που δεν είχαν κανένα ιδιέταιρο σχήμα. Εκείνη την στιγμή θυμήθηκα εκείνον είχανε την ίδια ακριβώς κόμμωση. Ο θυμός άρχιζε να βράζει μέσα μου. Ήταν λες και υπήρχε το ηφαίστειο της Αγίας Ελένης μέσα μου και ήταν έτοιμο να εκραγεί. Πάλι καλά που ήτανε η Νέμεσης δίπλα μου και μου κρατούσε το χέρι, έτσι το κτίσμα και οι παρεβρησκόμενοι θα παρέμεναν άθικτοι. Πρόσεξα και τον άλλον στα αριστερά του. Αυτός ήταν ο ποιο σκεπτικός. Είχε ζάρες στο πρόσωπο αλλά και πάλι δεν έπαυε να μοιάζει να τον ενδιαφέρει και πολύ η εμφάνισή του. Φαίνεται να την είχε παραμελήσει. Τα σπαστά καστανά μαλλιά του έφταναν μέχρι την μέση του. Τα μάτια του όμως ήταν στο χρώμα του ζαφειριού. Δεν το καταλάβαινα αυτό. Ήτανε βρικόλακας αλλά και πάλι αντί για κόκκινα μάτια είχε κάθε άλλο παρά κόκκινα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ τι το προκαλούσε αυτό αλλά δεν έδωσα και πολύ σημασία. Μετά το βλέμμα μου μεταφέρθηκε σε 2 άλλους. Ήταν ένα κορίτσι και ένα αγόρι. Στην ηλικία μου ή ίσως και ποιο μικροί δεν ξέρω. Η κοπέλα ήταν μικροκαμωμένη με καστανά μακριά μαλλιά. Τα μάτια της κοιτούσαν απειλητικά πάνω μας αλλά δεν της ανταπέδωσα την ματιά. Φορούσε ένα ροζ σατέν φορεματάκι που το μάκρος του έφτανε μέχρι τα γόνατά της. Την έκανε να φαίνεται πολύ γλυκιά. Μετά κοίταξα προς το αγόρι. Ήταν τόσο όμορφος. Αν η καρδιά μου χτυπούσε ακόμη νομίζω ότι θα υπερλειτουργούσε αυτήν την στιγμή και ξέρω ακριβός τον λόγω. Νομίζω πως βρήκα το έτερον μου ήμησι. Ήταν ποιο ψηλός από την κοπέλα ίσως και από μένα-καλό αυτό- τα μαλλιά του ήταν κοντά καστανά. Το πρόσωπό του τόσο όμορφο και παιδικό αλλά μέσα του έκρυβε το τέλειο αγόρι για εμένα. Φορούσε και αυτός παρόμοια φορεσιά με τους υπόλοιπους άντρες. Ήταν τόσο τέλειος. Μου χαμογέλασε και άφησε να φανεί η τέλεια οδοντοστοιχία του. Η Νέμεσης άφησε ένα μικρό γελάκι να φύγει. Αν μπορούσα να κοκκινίσω θα το είχα κάνει ήδη.

Ο χώρος γύρω μας είχε την αρχιτεκτονική που υπήρχε στην Ευρώπη κατά τα τέλη του 15 αιώνα. Μαρμάρινη αίθουσα αλλά δεν λίπανε και πλάκες που πάνω τους γραμμένα με λατινικά ήταν κάποιοι νόμοι. Το κατάλαβα από την επικεφαλίδα αλλά δεν ήξερα να μεταφράσω τα υπόλοιπα.

Γύρισα στην πραγματικότητα όταν αυτός στο κέντρο άρχισε να συστήνεις τον εαυτό του και τους γύρω του.

«Κυρίες μου εγώ είμαι ο Ματ. Στα δεξιά μου ο Φερδινάνδος και στα αριστερά μου ο Βένιμος.- έκανε μια μικρή παύση και στράφηκε προς την πλευρά των ‘’μικρών’’- Από εδώ η Τζέιν και ο Άλεκ. Θα ήταν αγένεια να μην ξέρατε να ονόματα αυτών που σας κυριαρχούν. Θα μπορούσαμε να μαθαίναμε και τα δικά σας;» είπε με υπομονετική φωνή.

Πήρα την πρωτοβουλία να απαντήσω εγώ.

« Εγώ είμαι η Μεριλή και από εδώ η αδελφική μου φίλη η Νέμεσης.» Είπα και έδειξα περήφανα την Νέμεσης. Μου χαμογέλασε. Τα δόντια της ήταν ποιο άσπρα από ποτέ. Μετά ξαναγύρισα το βλέμμα μου στον Ματ.

« Είστε ευπρόσδεκτες αρκεί να μάθετε τον βασικό κανόνα των βρικολάκων. Ποτέ μην δείξετε στους ανθρώπους – έκανε έναν μορφασμό αηδίας- τι είστε. Είδος πρέπει να μείνει μόνο στις φαντασίες των ανθρώπων.» είπε και προτού τελειώσει τον διέκοψε ο Φερδινάνδος.

«Οι Φόρεστερ δεν δίνουν δεύτερες ευκαιρίες. Συνέχισε Ματ.» είπε και έδειξε προς τον βρικόλακα που λέγεται Ματ.

« Θα μπορούσατε τώρα να μου συστηθείτε σαν βρικόλακες;» είπε και έβλεπα το ενδιαφέρον και την περιέργεια να έκαιγε μέσα στα κατακόκκινα μάτια του.

Ένευσα στην Νέμεσης να ξεκινήσει. Ούτως η αλλιώς εκείνη ήταν αυτή που ήξερε τα περισσότερα.

« Νομίζω ότι ανήκω στην κατηγορία unblooded γιατί όταν κυνήγαγε η Μεριλή δεν έδωσα καμία σημασία ούτε ένοιωσα ποτέ κάψιμο στον λαιμό μου.» είδα τον Ματ και τους υπόλοιπους να μένουν έκθαμβοι. Λες και η Νέμεσης ήτανε κάτι ξεχωριστό. Ναι είχε την τέλεια αυτοσυγκράτηση. Βασικά δεν είχε την ανάγκη καν για αίμα. Συνέχισε.

« Ακόμα μπορώ να διαβάζω τις σκέψεις όλων των πλασμάτων. Αυτό είναι το χάρισμα που μου δόθηκε.» Έκανε ένα βήμα πίσω.

«Εκπληκτικό, δεν έχω γνωρίσει πολλούς unblooded στην ζωή μου και μάλιστα με χάρισμα. Συναρπαστικό.» είπε. Εκείνη την στιγμή νευρίασα και έκανα κάτι που δεν έπρεπε. Χρησιμοποίησα το χάρισμά μου ξανά πάνω στην Νέμεσης. Έπεσε κάτω και σφάδαζε από τους πόνους. Χρειάστηκα όλη μου την αυτοσυγκέντρωση για να κατευνάσω τον θυμό μου έτσι ώστε να σταματήσω να την κάνω να υποφέρει. Πραγματικά δεν έπρεπε να είχα νευριάσει και να της το κάνω αυτό. Της το είχα υποσχεθεί.

Όταν ηρέμησα την βοήθησα να σηκωθεί και εκείνη λαχανιασμένη με κοίταξε με βλέμμα γεμάτο απορία. Κοίταξα προς την μεριά των ‘μικρών’ φόρεστερ. Είδα τα μάτια της Τζέιν να λάμπουνε από χαρά. Χάρηκε με τον πόνο της Νέμεσης; Αναρωτήθηκα.

«Δεν χάρηκε ιδιαίτερα επειδή με έκανες να πονέσω αλλά επειδή αυτήν την στιγμή κατάλαβε εκείνη, όπως και όλοι μας ότι έχετε το ίδιο χάρισμα. Νομίζω ότι σε συμπάθησε πολύ. Ξανακοίταξα προς την μεριά των 2 τους και την είδα να κάνει μικρά άλματα και να έρχεται προς το μέρος μου.

« Είναι καταπληκτικό! Επιτέλους βρήκα έναν με το ίδιο χάρισμα με εμένα! Θα ήθελα πολύ να σε γνωρίσω καλύτερα!» είπε με τον ενθουσιασμό να ξεχειλίζει από μέσα της. Της χαμογέλασα και εγώ. Μάλλον βρήκα ένα άτομο στο ίδιο μήκος τρέλας με το δικό μου. Κοίταξα ξανά πίσω προς τον Αλεκούκο μου …ε λάθος Άλεκ. Προς μεγάλη μου έκπληξη μου έκλεισε το μάτι. Εκείνη την στιγμή δεν ήξερα τι συναισθήματα είχα. Ένοιωθα λες και ήμουνα έτοιμη να εκραγώ αλλά αυτήν την φορά όχι από θυμό αλλά θα γινότανε μια έκρηξη από τα καλύτερα συναισθήματα που δεν είχα νοιώσει ποτέ τόσο έντονα! Αχ Άλεκ.

Κοίταξα προς τα δεξιά και είδα τους Ματ, Φερδινάνδο, Βένιμο να με κοιτάνε σαν δεν ξέρω κι εγώ τι. Ένωσα τις μύτες των ποδιών μου και κοίταξα το πάτωμα από ντροπή. Η Τζέιν ήρθε δίπλα μου και μου σήκωσε το κεφάλι. Και πήγε κοντά στο αυτί μου και μου ψιθύρισε.» και εκείνου του αρέσεις πολύ» είπε και απομακρύνθηκε για να με κοιτάει στα μάτια. Αλήθεια του αρέσω το είδα στα μάτια του και στα δικά της!!! Μετά μου ξαναψυθίρισε. «Ξέχασες να συστηθείς» είπε και με γύρισε προς το μέρος των μεγάλων αρχηγών.

«Είμαι ένα κανονικό βαμπίρ από ότι φαίνεται και όπως είδατε μπορώ να κάνω τους άλλους να πονάνε…πολύ. Και με την σκέψη και με το βλέμμα.»

« Είστε και οι 2 ανεκτίμητες.» είπε ο Ματ με σοβαρό σκεπτικό ύφος. «Θα θέλατε να μπείτε στην βασιλική συνοδεία μας μαζί με τον Άλεκ- εκείνη την στιγμή κοίταξα προς την μεριά του Άλεκ και είδα ότι με είχε καρφώσει με το βλέμμα του. είχε ένα χαμόγελο που με έκανε να λιώνω - και την Τζέιν;»